Seyyah, sana bir isimle seslenebilir miyim?

Görüyorsun beni, biliyorum. Yazdıklarım kulaklarını çınlatıyor. Yazamadıklarıma vah ediyorsun.

İnsanlar ikiye ayrıldı Seyyah. Ukalâzâdeler sağımda koşuşurken ukalâzedeler soluma üşüştüler. Kalbimin orda olduğunu biliyorlar. Ben ise bilmezleneniyorum.

Bu sene bahar geç geldi. Lakin çiçekler tez soldu. Zaten bana uğramazdı bahar, unutmuşum. Açan çiçekleri mevsimsiz kurutmuşum. Çiçekler perişan. Ali ranzanın üstünde uyuyor. Bu sene beş yaşına giriyor. Ali mutlu ama umutsuz. Ali biraz sevinçli. Ali büyüyor. Ali büyüdü.

Dediklerimi anlıyor musun Seyyah? Zikirlerim fikirlerimle el ele artık. Ya Deyyan ile uyutuyorlar Ali’yi. Ya Hay ile büyütüyorlar. Zikirlerim fikirlerimle el ele..

Annem üzülüyor. Annemi üzüyorum Seyyah. Beni seven tek insanı, bir çırpıda mahluklar yüzünden üzüyorum. Hâbuki biliyorum, döktüğü her bir damla gözyaşında cehennemde boğulacağım. Ali annesini hiç üzmüyor. Ali, hayırlı bir çocuk.

Uzun yolculuklar gerek şimdi. Sen’li uzun yolculuklar. Saptığım yollar çetin. Kolum kanadım kırık. Kalbim nazlı. Bu yol bana göre mi bilmiyorum. Yolun sonunu göremiyorum.. Yine bir kabz vaktiyle hemhâlim. Medet!

Şifacı amcanın selamı var. Bir demet gül yolluyor kabrine, bana bir demet kaynatmalık papatya. Seyyah! Yakın zamanda yanına gelen sevdiklerime selam et n’olur!

Vesselam.