Beni, beni sevenin bağrına gömün.

Rüzgara kızmayın. Görünmese de kendini hissettirebilen tek şey o. Esmesiyle yanağıma eşsiz buse konduran, yanan bağrımı serinleten, saçlarımı raks ettiren o. Nereye savursa oraya yöneliyorum. Yolum yöntemim ondan. Rüzgara kızmayın.

Çoğu zaman kabrimi düşünürüm. Kimin kucağında olsam daha az yanardı canım, bilemiyorum. Kim bağrına basardı beni? Sayısını bilmediğim böceklerden kime sığınırdım bilmiyorum.

Yana döne gittiği yeri sorulan Efendimiz(sav)’i andım. Bağrım yandı. Yandım. Kabre sorulunca görmedim mi diye, şimdiye kadar sizindi deyişi canımı yaktı. Yandım. Şimdi onun olmuştu. Beni, beni sevenin bağrına gömün.

Rüzgara kızmayın. Uğultusu içimin hengamesine cevap veren tek ses. İçimdeki uçurtmayı göklere çıkaran tek soluk. Hasretlik çekenlere burunlarında tüten kokuları getiren tek nefes.. Ali annesini camdan kokluyor. Tahsin Muhsin’e öpücüklerini yolluyor. Zadeler ah çekiyor, semaya yolluyor. Zehra af çekiyor, dünyaya üflüyor. Rüzgara kızmayın!

Beni, beni sevenin bağrına gömün! Ve de rüzgara kızmayın.